Beni her zaman etkileyen bir gözlem var. Pek çok şirket, gelişimlerinde Scrum'a (veya en azından buna inandıkları şeye) güvenir ve ayrıca günlük toplantılar olarak adlandırılan günlük toplantılar düzenler. Dürüstçe itiraf etmeliyim ki, gazeteleri verimli, hatta faydalı bulacağım bir şirketle henüz tanışmadım. Çoğu zaman tam tersi bir düşünceye sahiptim: Gazeteler sıkıcıydı, verimsizdi ve bana göre tamamen işe yaramazdı.
Duyuru
Golo Roden, native web GmbH'nin kurucusu ve CTO'sudur. Etkinlik ve hizmet odaklı dağıtılmış mimarilere odaklanarak web ve bulut uygulamaları ile API'lerin tasarımı ve geliştirilmesiyle ilgilenmektedir. Yol gösterici ilkesi, yazılım geliştirmenin kendi başına bir amaç olmadığı, her zaman temeldeki profesyonelliği takip etmesi gerektiğidir.
Elbette kendimi her şeyin ölçüsü olarak sunmak istemiyorum ama birçok firmayı içeriden gördükten sonra şunu fark ettim ki, bir yandan günlük toplantı konsepti yaygın gibi görünürken diğer yandan da; Öte yandan uygulanması çoğu zaman iyi olmuyor ve izlenim bırakıyor. Burada konuşmamız gereken bir sorun var gibi görünüyor. Neden: Gazeteler neden bu kadar sıklıkla felaket oluyor? Neden hala yapılıyorlar? Peki bunları iyileştirmenin yolları var mı? Bütün bu soruların cevabını bu yazımda vermek istiyorum.
Gazete fikri üzerine
Kendinize günlük toplantı fikrinin aslında nereden geldiğini sorarsanız, birçok geliştirici muhtemelen bunun bir Scrum konsepti olduğu cevabını verecektir. Dailys fikri aslında Scrum için mi icat edildi, yoksa Scrum fikri basitçe popülerleştirdi mi bilmiyorum ama Scrum'ın yayılması ile Dailys'in uygulanması arasında bir bağlantı olduğu kesin olarak söylenebilir.
Önerilen editoryal içerik
İzniniz doğrultusunda harici bir YouTube videosu (Google Ireland Limited) buraya yüklenecektir.
Her zaman YouTube videolarını yükle
YouTube videosunu şimdi indirin
Bugün gazete yok…
Şimdi ortaya çıkan soru şudur: Gazete gerçekte nedir? Günlük günü “kısa günlük takım durum toplantısı” olarak tanımlayan scrum-master.de sitesi de dahil olmak üzere birkaç kaynağa danıştım. Buna karşılık, resmi Scrum Kılavuzu “durum” kelimesinden bahsetmiyor ancak Günlük'ü 15 dakikalık bir Scrum Takımı toplantısı olarak tanımlıyor. Amaç, sprint hedefine doğru ilerleme hakkında bilgi edinmek ve biriktirilen yığını yeni bulgulara dayanarak gelecekteki sprintler için uyarlamaktır. Her ne kadar “statü” terimi burada açıkça kullanılmasa da asıl soru hâlâ ortada: “İlerleme durumu nedir?”
Hedef grup
Bana göre sorunların başladığı yer burasıdır. Bu iki tanımı başlangıç noktası olarak alırsak, kendiliğinden şu soru ortaya çıkıyor: Bu gazeteye gerçekte kim katılıyor? Cevap her iki durumda da oldukça açıktır: “ekip” veya “Scrum ekibi”. Peki Scrum'daki takımla ne demek istiyorsunuz? Ürünün yaratılması için gerekli olan ve bilinçli olarak farklı disiplinlerden oluşan bir grup insandır: geliştirmeden tasarıma, pazarlamadan planlama ve organizasyona. Resmi Scrum Kılavuzuna göre bu ekip, Ürün Sahibi ve Scrum Master rollerini açıkça içermektedir.
Elbette şirketiniz bu konuyu daha önce gördüğümden farklı bir şekilde ele alabilir. Sizin durumunuzda, Ürün Sahibinin rolü aslında ilk sprint planlamasına katılmak ve sonrasında incelemeye liderlik etmekle sınırlı olabilir. Ancak çoğu durumda Ürün Sahibi, şu anda kimin ne üzerinde çalıştığını ve projelerin nasıl ilerlediğini bilmekle çok ilgilenir. Bu, ürün sahibinden gelen bu sorunun genellikle günlük yaşamın itici gücü olduğu anlamına gelir. Daha önce de belirttiğim gibi sizin için durum farklı olabilir, burada sadece kendi deneyimimden bahsediyorum.
Sadece 15 dakika…
Asıl sorun, bu şekilde gazetenin her şeyden önce ürün sahipleri için bir durum toplantısı haline gelmesidir. Ekip üyeleri arasında fikir alışverişi yerine, bir rapor genellikle algılanan veya gerçek olan bir sonraki daha yüksek hiyerarşik seviyeye gönderilir. Scrum tanımına göre bir takımın 7 +/- 2 kişiden oluşması gerektiğini düşünürseniz bir toplantı sadece 15 dakika sürebilir. Ancak gerçekte, tamamen ekonomik açıdan bakıldığında, 7 ekip üyesi toplam 105 dakikalık, yani günde neredeyse iki saat çalışmaya yatırım yaptı.
Bunu tahmin ederseniz, haftada yaklaşık 10 saat ve ayda neredeyse 40 saat yalnızca gazetelere harcanır. Bu da her ay bir haftalık çalışmanın gazeteler yüzünden kaybolması anlamına geliyor. Bana göre bunlar basit bir durum toplantısı için orantısız derecede yüksek maliyetler. Bu sadece zaman ve para kaybıdır.
Psikolojik sonuçlar
Ancak tek sorun bu değil. Böyle bir toplantının durum raporlama toplantısına dönüşmesi ekipteki herkeste stres ve baskı yaratır çünkü sürekli bir şeyler raporlamak zorunda olduklarını hissederler. Hiç kimse işe yaramadığı izlenimini vermek istemez. Bu nedenle, gerekirse bir ilerlemeyi göstermek için bir şeyler söylenir. Çoğu zaman ekipteki hiç kimsenin ilgisini çekmeyen derin teknik ayrıntılar vardır. “Aslında şu anda benim için yeni bir şey yok” diye itiraf etmektense karmaşık bir şey söylemek daha iyi görünüyor.
Eğer bundan şüpheniz varsa, şunu denemelisiniz: Birkaç gün boyunca yeni bir şey bildirmeyin ve size işlerin neden ilerlemediği, şu anda ne yaptığınız gibi soruların sorulmasının ne kadar süreceğini görün. İşte asıl sorun da burada ortaya çıkıyor: görünüşte zararsız bir durum raporu, hızla herkesin gerçekten çalışıp çalışmadığını kontrol ettiğiniz bir check-in toplantısına dönüşüyor. Öyle görünüyor ki, kişinin bağımsız ve disiplinli bir şekilde çalışmasına ve olumlu ya da olumsuz rapor edilecek bir şey olduğunda açıkça konuşmasına güvenilemez.
3 soruluk şema
Günlük bir toplantıda söylenecek en iyi şey söz konusu olduğunda, pek çok şirkette şu meşhur üç sorudan oluşan sabit bir kalıp oluşturulmuştur: Dün ne yaptın? Bugün ne yapıyorsun? Nerede sorunlar var?
Her toplantı katılımcısı genellikle şu sorulara yanıt verir: “Dün bunu yaptım, bugün bunu yapacağım ve her şey yolunda gidiyor, şu an için bir sorunum yok.” Bu formülün her gün herkes tarafından değişmeden tekrarlanması ve diğer ekip üyeleri için bilgi içeriğinin genellikle düşük olması son derece yorucudur.
Haberin Sonu
Duyuru
Golo Roden, native web GmbH'nin kurucusu ve CTO'sudur. Etkinlik ve hizmet odaklı dağıtılmış mimarilere odaklanarak web ve bulut uygulamaları ile API'lerin tasarımı ve geliştirilmesiyle ilgilenmektedir. Yol gösterici ilkesi, yazılım geliştirmenin kendi başına bir amaç olmadığı, her zaman temeldeki profesyonelliği takip etmesi gerektiğidir.
Elbette kendimi her şeyin ölçüsü olarak sunmak istemiyorum ama birçok firmayı içeriden gördükten sonra şunu fark ettim ki, bir yandan günlük toplantı konsepti yaygın gibi görünürken diğer yandan da; Öte yandan uygulanması çoğu zaman iyi olmuyor ve izlenim bırakıyor. Burada konuşmamız gereken bir sorun var gibi görünüyor. Neden: Gazeteler neden bu kadar sıklıkla felaket oluyor? Neden hala yapılıyorlar? Peki bunları iyileştirmenin yolları var mı? Bütün bu soruların cevabını bu yazımda vermek istiyorum.
Gazete fikri üzerine
Kendinize günlük toplantı fikrinin aslında nereden geldiğini sorarsanız, birçok geliştirici muhtemelen bunun bir Scrum konsepti olduğu cevabını verecektir. Dailys fikri aslında Scrum için mi icat edildi, yoksa Scrum fikri basitçe popülerleştirdi mi bilmiyorum ama Scrum'ın yayılması ile Dailys'in uygulanması arasında bir bağlantı olduğu kesin olarak söylenebilir.
Önerilen editoryal içerik
İzniniz doğrultusunda harici bir YouTube videosu (Google Ireland Limited) buraya yüklenecektir.
Her zaman YouTube videolarını yükle
YouTube videosunu şimdi indirin
Bugün gazete yok…
Şimdi ortaya çıkan soru şudur: Gazete gerçekte nedir? Günlük günü “kısa günlük takım durum toplantısı” olarak tanımlayan scrum-master.de sitesi de dahil olmak üzere birkaç kaynağa danıştım. Buna karşılık, resmi Scrum Kılavuzu “durum” kelimesinden bahsetmiyor ancak Günlük'ü 15 dakikalık bir Scrum Takımı toplantısı olarak tanımlıyor. Amaç, sprint hedefine doğru ilerleme hakkında bilgi edinmek ve biriktirilen yığını yeni bulgulara dayanarak gelecekteki sprintler için uyarlamaktır. Her ne kadar “statü” terimi burada açıkça kullanılmasa da asıl soru hâlâ ortada: “İlerleme durumu nedir?”
Hedef grup
Bana göre sorunların başladığı yer burasıdır. Bu iki tanımı başlangıç noktası olarak alırsak, kendiliğinden şu soru ortaya çıkıyor: Bu gazeteye gerçekte kim katılıyor? Cevap her iki durumda da oldukça açıktır: “ekip” veya “Scrum ekibi”. Peki Scrum'daki takımla ne demek istiyorsunuz? Ürünün yaratılması için gerekli olan ve bilinçli olarak farklı disiplinlerden oluşan bir grup insandır: geliştirmeden tasarıma, pazarlamadan planlama ve organizasyona. Resmi Scrum Kılavuzuna göre bu ekip, Ürün Sahibi ve Scrum Master rollerini açıkça içermektedir.
Elbette şirketiniz bu konuyu daha önce gördüğümden farklı bir şekilde ele alabilir. Sizin durumunuzda, Ürün Sahibinin rolü aslında ilk sprint planlamasına katılmak ve sonrasında incelemeye liderlik etmekle sınırlı olabilir. Ancak çoğu durumda Ürün Sahibi, şu anda kimin ne üzerinde çalıştığını ve projelerin nasıl ilerlediğini bilmekle çok ilgilenir. Bu, ürün sahibinden gelen bu sorunun genellikle günlük yaşamın itici gücü olduğu anlamına gelir. Daha önce de belirttiğim gibi sizin için durum farklı olabilir, burada sadece kendi deneyimimden bahsediyorum.
Sadece 15 dakika…
Asıl sorun, bu şekilde gazetenin her şeyden önce ürün sahipleri için bir durum toplantısı haline gelmesidir. Ekip üyeleri arasında fikir alışverişi yerine, bir rapor genellikle algılanan veya gerçek olan bir sonraki daha yüksek hiyerarşik seviyeye gönderilir. Scrum tanımına göre bir takımın 7 +/- 2 kişiden oluşması gerektiğini düşünürseniz bir toplantı sadece 15 dakika sürebilir. Ancak gerçekte, tamamen ekonomik açıdan bakıldığında, 7 ekip üyesi toplam 105 dakikalık, yani günde neredeyse iki saat çalışmaya yatırım yaptı.
Bunu tahmin ederseniz, haftada yaklaşık 10 saat ve ayda neredeyse 40 saat yalnızca gazetelere harcanır. Bu da her ay bir haftalık çalışmanın gazeteler yüzünden kaybolması anlamına geliyor. Bana göre bunlar basit bir durum toplantısı için orantısız derecede yüksek maliyetler. Bu sadece zaman ve para kaybıdır.
Psikolojik sonuçlar
Ancak tek sorun bu değil. Böyle bir toplantının durum raporlama toplantısına dönüşmesi ekipteki herkeste stres ve baskı yaratır çünkü sürekli bir şeyler raporlamak zorunda olduklarını hissederler. Hiç kimse işe yaramadığı izlenimini vermek istemez. Bu nedenle, gerekirse bir ilerlemeyi göstermek için bir şeyler söylenir. Çoğu zaman ekipteki hiç kimsenin ilgisini çekmeyen derin teknik ayrıntılar vardır. “Aslında şu anda benim için yeni bir şey yok” diye itiraf etmektense karmaşık bir şey söylemek daha iyi görünüyor.
Eğer bundan şüpheniz varsa, şunu denemelisiniz: Birkaç gün boyunca yeni bir şey bildirmeyin ve size işlerin neden ilerlemediği, şu anda ne yaptığınız gibi soruların sorulmasının ne kadar süreceğini görün. İşte asıl sorun da burada ortaya çıkıyor: görünüşte zararsız bir durum raporu, hızla herkesin gerçekten çalışıp çalışmadığını kontrol ettiğiniz bir check-in toplantısına dönüşüyor. Öyle görünüyor ki, kişinin bağımsız ve disiplinli bir şekilde çalışmasına ve olumlu ya da olumsuz rapor edilecek bir şey olduğunda açıkça konuşmasına güvenilemez.
3 soruluk şema
Günlük bir toplantıda söylenecek en iyi şey söz konusu olduğunda, pek çok şirkette şu meşhur üç sorudan oluşan sabit bir kalıp oluşturulmuştur: Dün ne yaptın? Bugün ne yapıyorsun? Nerede sorunlar var?
Her toplantı katılımcısı genellikle şu sorulara yanıt verir: “Dün bunu yaptım, bugün bunu yapacağım ve her şey yolunda gidiyor, şu an için bir sorunum yok.” Bu formülün her gün herkes tarafından değişmeden tekrarlanması ve diğer ekip üyeleri için bilgi içeriğinin genellikle düşük olması son derece yorucudur.
Haberin Sonu